Daenelia

Mijn eerste liefde is nog steeds: boeken lezen. En als een boek verfilmd wordt, dan hou ik mijn hart vast. Het is óf heel goed, of juist helemaal niet. Maar bij Matilda is het naar mijn idee helemaal goed gegaan. Wel de oorspronkelijke versie dan. Niet de musicalversie. Waarom is Matilda volgens mij dan zo;n goede film?

Een meisje dat van boeken houdt

Ooit heb ik het boek ook wel gelezen. Het is van Roald Dahl en die schrijver stond erom bekend spannende en grappige boeken te schrijven voor kinderen. En vaak ook boeken die er best hard aan toe gaan, voor de doelgroep. Zo ook in Matilda. Een meisje met ouders die zo te zien niet echt van haar houden. En haar helemaal niet begrijpen. Matilda is welbespraakt en leest graag boeken. Haar ouders vinden boeken lezen maar tijdverspilling. Matilda gaat eerst ook niet naar school. Haar ouders laten haar pas gan als ze een boete moeten betalen.

En op school ontmoet Matilda andere leerlingen en twee docenten van het uiterste; Een lieve beghulpzame juf die haar ondersteund en een bully die haar en andere kinderen alleen maar pest. We kennen allemaal beide archetypen. En zoals verwacht is de behulpzame juf natuurlijk de juf waar Matilda zich heel gezien voelt. De andere juf maakt veel van de andere kinderen bang, maar Matilda niet. Ze gaat in verzet en laat zich niet afschrikken.

Opkomen voor de zwakste

Matilda komt ook op voor de kinderen die door de juf gepest worden. Want ze weet ook dat ze van andere volwassenen niet te veel hoeft te verwachten. Zelfs de lieve juf is niet in staat om haar echt te beschermen. Daar is ze te lief voor. Matilda weet dat je sterk moet zijn om tegen een pestkop op te staan. En dat is mooi.

Afgezien van dit soort zware thema’s is het een ontzettend leuk verhaal voor jonge kids. Die zien dat allemaal niet zo, maar pikken wel mee dat je voor je vrienden moet opkomen tegen pestkoppen. En dat boeken lezen cool is. En dat naar school gaan een fantastisch iets is of zou moeten zijn. De manier waarop de best harde scenes gefilmd zijn is ook meer komedie dan angstig.

Ouders zijn soms niet cool

Ieder kind komt er op een momen achter dat zijn of haar ouders niet echt cool zijn. Met een beetje geluk is dat omdat je raar danst op populaire muziek. Maar sommige ouders zijn ook gewoon gemeen, zoals in dit verhaal. Er is niks mis mee om dat ook eens te laten zien. Niet omdat je kinderen dan opgelucht zijn dat je alleen maar flauwe grapjes verteld en ze spruitjes voorzet. Maar leren dat niet alle volwassenen eerlijk en aardig zijn is nodig.

Gelukkig worden de ouders gespeeld door Danny DeVito en Rhea Perlman, die in het echt ook getrouwd waren. En in het echt ook een stuk aardiger zijn. Vast. Maar ze spelen die gemene ouders zo goed en grappig, dat je er geen nachtmerries aan ovehoudt. Alleen daarom al ga ik de film weer een snel bekijken.