Daenelia

Een sitcom over een basis-school in Philadelphia met herkenbare humor. Ondanks dat het speelt in een Amerikaanse school, waar dingen echt heel anders gaan dan in ons (perfecte!) Nederlandse systeem, is dit toch best herkenbare humor. Het mooiste is dat het nooit ten koste gaat van de kinderen of de docenten. Dat maakt dat het best lieve humor is. Fijn.

Geen lach-band

Comedy series hadden vroeger vaak publiek dat meelachte. Dat werd dan vervangen door een lachband, met het idee dat mensen thuis dan begrepen wanneer iets grappigs was en ze dus ook mochten lachen. Tja. Abbott Elementary heeft dat dus niet. Je mag dus zelf bepalen of je iets grappig genoeg vind om te lachen. En het hoeft niet altijd zo grappig te zijn dat je in een stuip over de grond rolt. Dit is soms gewoon humor die je herkent, als je zelf late twiniger bent of begin 30. Of ouder. (Ik ben wel wat ouder…)

De docente op deze basisschool is idealistisch en optimistisch. Ze wil het beste voor haar klas en zorgen voor een goede start. Dat werkt natuurlijk niet altijd even goed. Hoewel ze een prima lerares is, is ze zelf nog niet helemaal volwassen genoeg om álles te weten in haar privé leven. Haar relatie met een nog onvolwassenere man loopt niet zo lekker. En dan komt er ook nog eens een nieuwe leraar op school, die wel net iets volwassener is. Dat is één kant.

Ensemble cast: de leraren onderling

Maar het gaat niet alleen over die ene docente. Er is een heel team van leraren dat aan die school verbonden is. En dat is dan weer meer als een werkplek-comedy, zoals bijvoorbeeld Superstore. Van je collega’s moet je het maar hebben. Maar ook de baas – de schooldirectrice die dit baantje zonder enige kwalificatie heeft binnengehaald. Het geeft een leuke dynamiek aan de scenes: de ervaren lerares, de jonge leraar, de conciërge.

Maar er is ook veel wat typisch Amerikaans is. Ik wist bijvoorbeeld niet dat de scholen daar zo weinig gemeenschapsgeld krijgen, dat docenten soms moeten bedelen om schriftjes, pennen en potloden! Wat in onze Nederlands scholen gewoon op kosten van de school wordt aangeschaft – belastinggeld – moet daar allemaal gedoneerd worden door ouders of anderen die zich verantwoordelijk voelen. Stel je voor: geen scharen of pritt stiften op school als ze niet gedoneerd worden! Dat terzijde.

Focus op de volwassenen

Hoewel de schoolkinderen wel aanwezig zijn en ook wel af en toe mee spelen, richt de focus zich wel op de volwassenen, gelukkig. Het is geen kinder-comedy, hoewel het best vriendelijk genoeg is voor kinderen om te kijken.

Het format is van een documentaire, waarbij de personages ook ‘in de camera’ spreken, alsof ze geintervieuwd worden. En er wordt net gedaan alsof de cameraploeg echt aanwezig is. Dat werkt soms beperkend en dan wordt er stiekem even afgeweken van het format. Gelukkig maar, want daardoor zien we de romance bloeien, maar niet te diepgaand. Heb je behoefte aan een echte feelgood series, dan is dit een goeie keus!