Daenelia

Woman of the Hour is gebaseerd op echte gebeurtenissen. Tijdens een dating programma op tv probeert een actrice te kiezen tussen 3 jonge mannen. Dit is de jaren 70 en er gaan nogal wat opmerkingen doorheen die vandaag echt niet zouden kunnen (toen ook niet). Maar daar gaat het niet om. Het gaat om die ene man die daar verborgen achter een wandje zit en de correcte antwoorden geeft waar een vrouw zich wat veiliger bij voelt.

De clou

Al snel wordt het voor de kijker duidelijk, door flashbacks, dat die man die zich onderscheidt door de antwoorden met wat meer inhoud, al een aantal vrouwen heeft aangevallen en vermoord. Het is een seriemoordenaar. Dus dat weet je al vrij snel. Daar gaat het ook niet zo zeer om. Het gaat niet om hem. Het gaat om haar, die jonge vrouw met de ambitie om actrice te worden. En de vrouw die in het publiek zit en denkt die man te herkennen. Het gaat om al zijn slachtoffers en hoe zij deze man nietsvermoedend in hun leven toelieten.

Het gaat er ook om dat deze man dus flink kon door-moorden zonder dat er ook maar een aanwijzing werd opgevolgd door de politie. Je blijft als kijker kijken, niet omdat je de moorden wilt oplossen, maar omdat je ziet hoe de wereld er voor vrouwen uitzag. En hoe oneerlijk het is dat je getuigenis of ervaringen worden weg gewuifd.

Tijdsbeeld van de jaren 70

Ook al is het een gruwelijk onderwerp, ik had natuurlijk ook wel oog voor de prachtige aankleding, helemaal in jaren 70 stijl. Aan de ene kant was het vrij normaal dat vrouwen een nieuwe vrijheid gevonden hadden. In kleding – korte rokken, broeken -, maar ook door alleen te kunnen wonen. Dat lijkt nu heel normaal, maar heel lang was het niet gebruikelijk dat je als vrouw op jezelf woonde. In de jaren 70 voelde dat misschien wel al aan als iets normaals, maar je voelt ook aan dat het niet zo ingeburgerd en normaal was, dat vrouwen net zo vrij konden leven als mannen.

Maar goed. Afgezien van de sociale omstandigheden, is de film ook heel slim in elkaar gezet. Natuurlijk heeft het geen zin om het plot als verrassing te houden, als het gaat om waargebeurde feiten. Je moet je publiek op een andere manier betrokken houden. Zo volgen we de vrouwen die het slachtoffer worden heel kort, maar lang genoeg om ze te leren kennen. Stuk voor stuk vrouwen die er alleen voor staan en eindelijk denken dat er een man is die echt naar ze luistert en begrijpt. Elk slachtoffer is daardoor ook voor het publiek belangrijk genoeg om geschokt te zijn over wat hen wordt aangedaan.

Is het naar?

Een film met een seriemoordenaar en slachtoffers waar je steeds om geeft. Dat moet wel een moeilijke film zijn om naar te kijken. En ja, de geweldadige manier waarop de moordenaar zijn gang gaat is echt … naar. Maar het is een onderhoudende manier van vertellen en een soort van hoop dat dit toch op een moment afgelopen moet zijn voor die man. Hij wordt steeds brutaler en gaat steeds verder. Hij zou toch op een moment tegen de lamp moeten lopen.

En dat is waar je uiteindelijk aan het einde dan toch een beetje met een goed gevoel van hoop blijft zitten. Ook boosheid, misschien. Wel bij mij, in ieder geval. Maar hoop is mooi. Kijk, er zullen altijd wrede mensen op de wereld rondlopen die anderen puur voor eigen gewin en plezier iets vreselijks aandoen. Maar ze komen er niet mee weg. Ook niet als ze denken dat ze er mee weg komen. Dat geloof ik echt.