Daenelia

In 2016, toen de wereld nog normaal was, spoorde ik mijn gozer aan om een leuk valentijnskadootje te bedenken en liet ik vallen dat een bioscoopkaartje voor Deadpool daar zeker onder zou vallen. Want wat is er nou romantischer dan een nogal geweldadige superhelden-actie-film over een huurling? Maar waar de meeste actiefilms zich nogal serieus nemen en daardoor soms ronduit saai zijn, is Deadpool het project van een van de eigenaren van de Wrexham voetbalclub.

Romantisch verhaal

Deadpool, Wade Wilson – huurling -, is net verliefd geworden op de vrouw van zijn dromen. Hun relatie is perfect en daar begint het eigenlijk mee. Maar Wade krijgt dan verschrikkelijk nieuws dat hij ongeneeslijk ziek is. De sfeer van het verhaal wordt dan ook wel even serieus, terwijl wij als kijker zien hoe Wade daarmee omgaat. Eigenlijk geeft hij alles op, omdat hij geen hoop meer heeft. Daarom is hij ook een makkelijke prooi voor een groep die medische experimenten uitvoert op mensen.

Dat is het oorspronkelijke ‘origin’ verhaal, van hoe Deadpool Deadpool werd. Elke superheld heeft zo’n begin-verhaal. Spiderman was een jonge scholier die door een spin gebeten werd, Superman kwam van een ontplofte planeet, Black Widow was een getrainde spion. Deadpool heeft wel het meest heftige verhaal. En ik denk dat het juist komt door in deze film dat romantische element er aan toe te voegen.

Feel good? Met explosies?

Misschien is een feel-good film normaal gesproken een rustige film, met wat humor en een goede afloop. Echt een film waarbij je nauwelijks in spanning zit, omdat je heus wel weet dat alles goed komt. Daar horen nooit gemuteerde mensen bij die in slow motion weglopen bij een explosie, terwijl er rapmuziek onder wordt gezet. En toch vind ik Deadpool een feel-good film.

Superheldenfilms lopen altijd goed af, en als ze niet goed aflopen is er altijd een sequel waarin alles goed komt. Dat is feel good. Er zit humor in Deadpool, soms niet al te eerbiedig, maar wel acceptabel. En ondanks dat de hoofdpersoon ingehuurd kan worden om mensen om te leggen, leeft hij wel bij een eer-code die hij zelf bepaalt. En het loopt goed af! En je gunt het hem ook.

Als je niet van superheldenfilms houdt …

… dan nog is Deadpool misschien de uitzondering. De actie en de stunts zijn zo over-de-top dat je ze niet serieus kunt nemen. Je mag jezelf dus voorhouden dat het niet echt is, dat het effects zijn en stunts die gewoon knap in elkaar zitten. Net zoals je je mag verbazen over trapeze-acts, of kunstschaatsen. En hoewel Wade/Deadpool eigenlijk niet sympathiek zou moeten zijn, is hij het wel. Zijn verhaal van liefde vinden, ziek zijn en dan een nieuw leven vinden is ergens … herkenbaar? Wat heel raar is om te zeggen! Want niets in deze film is realistisch. Behalve de gevoelens.

Gevoelens: feel – goed. Ja, Deadpool is een feel good film, geschikt als valentijnsfilm en als je ziek en lamlendig op de bank hangt. De film neemt je mee uit je dagelijks leven en heel even mag je geloven in een wereld die nog slechter is dan waar we in leven, maar waar het verhaal toch goed afloopt.