Daenelia

Voor mij is er niks saaier dan motorcross, tour de france, autoracen; echt. Saai! Maar waarom is mijn favoriete tv-documentaire-serie dan een roadtrip van Londen naar New York (én een opvolgende serie, waarin één van de mannen meedoet aan de Dakar Race)? Omdat Charlie Boorman en Ewan McGregor ontzettend leuke gozers zijn. Allebei bezeten van motoren, iets waar ik niks mee heb. En toch maken zij een interessante serie afleveringen van hun avonturen op de weg.

Vrienden op weg

Ewan en Charlie zijn al vrienden sinds zij samen aan een film werkten. Ze delen een liefde voor de motoren en eigenlijk ook het berijden van die dingen. Hun grote droom is om eens heel ver weg te reizen, iets wat eigenlijk niemand zomaar doet. Verder dan de volgende stad. En dan komen ze op het idee om van Londen naar New York te rijden met hun motoren. Natuurlijk is dat een kostbare grap: er moeten geschikte machines komen, er moet gepland worden en voorbereidingen om zo goed mogelijk en veilig de reis te maken. Ja, dat kun je als gewoon mens misschien niet echt makkelijk doen, want niemand is geintereseerd in een documentaire over jouw reis. Punt. Dus deze vrienden hebben inderdaad het voordeel van hun bekendheid en hun netwerk. Prima toch? We mogen meegenieten.

Er zit iets puurs in die vriendschap wat van het scherm afspat. De lol die ze hebben is echt en herkenbaar. In de eerste afleveringen zitten nog wat onderdelen die een beetje gemaakt en gekunsteld aandoen, omdat van te voren bedacht werd dat het leuk was als ze wat toeristische dingen deden. Maar het is overduidelijk dat een of andere klokkenspel echt totaal buiten hun interessegebied ligt. En gelukkig laten ze dat dan ook los voor de rest van de reis.

Calm down, Russ

Naast de twee vrienden reist ook de support crew mee. Een cameraman die dicht bij de manne blijft en zo de derde persoon wordt in het verhaal. En Russ, die betrokken is bij de productie, die alles in de gaten houdt zodat de reis op tijd wordt afgerond. En veilig blijft. Ze reizen tenslotte door voor hen onbekende landen, waarbij ze niet zeker weten of ze aan alle regels voldoen. Russ raakt bijvoorbeeld al snel over de kook als blijkt dat Charlie (ach, Charlie) niet de juiste papieren heeft bij een grensovergang. Russ draait in zijn hoofd noodscenarios af, waarbij de productie stil komt te liggen of hun dure apparatuur in beslag wordt genomen. ‘Calm down, Russ,’ zegt Charlie, terwijl hij een choco-reep eet.

En Russ, met de vervolg-supportcrew, is ook interessant om te volgen. Want waar de vrienden gewoon lol willen hebben, is hij ervoor om te zorgen dat er ook een produkt uitkomt: de serie waar je naar kijkt. Hij is een beetje degene die soms een domper moet zetten op de lol, maar wel altijd voor de juiste redenen. En hij maakt zelf ook avonturen mee, als ze bijvoorbeeld een wilde rivier moeten oversteken met de auto’s die (nogmaals) vol met dure apparatuur zit! In de planning stond dat ze over een brug konden gaan. Maar die is er dus niet meer.

Reizen zonder van de bank op te staan

Dit is een avontuur wat ik zelf niet zo snel op mijn bucket list zou zetten (als ik al een lijst had). Het lijkt me toch wel erg ongemakkelijk, het rijden van flinke afstanden op een vervoersmiddel wat ik niet kan besturen, soms midden in de woestijn kamperen, dan weer in een dubieus hotel terecht komen waar de eigenaar ineens met een geladen wapen naar beneden lijkt te komen … Nee, ik ben meer van de Europese stedentrips met goed hotel, ontbijt en toch naar een museum gaan. Maar dat maakt de serie niet minder leuk en het geeft je een idee van wat voor avontuur je misloopt.

Je hoeft dus niet van je bank op te staan om toch je horizon een beetje te verbreden. En ja, je kunt veel kritiek hebben op de manier waarop de serie tot stand komt, want het blijft een in elkaar geknutselde serie. Maar is dat erg? Misschien, als je liever zelf de weg op gaat en je eigen avontuur maakt. Maar zoals ik al in het begin zei: daar is niemand in geinteresseerd. Maar Charlie, en zijn sidekick Ewan, die zijn gewoon leuk om te volgen en ik gun hen het avontuur dat ze met ons gedeeld hebben.