Walk the Line is één van de beste biopics die ik gezien heb. Het leven van Johnny Cash is enorm interessant. Daarnaast is de muziek ook fantastisch, ook als je niet per se van country/rock muziek houdt. En is het echt country? Ik denk dat ik het toch los vind staan van het genre. Maar wat is er nou leuk aan een biopic van iemand waar je misschien nog nooit van gehoord hebt?

De jonge jaren van Johnny Cash

We gaan echt bijna 100 jaar terug, want Johnny groeit op op een boerderij in de depressiejaren in de VS. Het was natuurlijk al hard werken als boerenfamilie, maar in een periode van armoede nog harder. De radio en de muziek speelden een grote rol in het leven van de familie, vooral voor Johnny en zijn moeder. Met zijn vader had hij een moeizamere band. Zijn jeugd wordt echter gevormd door een ongeluk waarbij zijn broer betrokken is. Johnny zag zichzelf altijd als het zwarte schaap tegenover alle goede kwaliteiten van zijn broer.

Om van de boerderij te kunnen vluchten (denk ik) gaat Johnny het leger in. Hij wordt uitgezonden naar Europe, naar Duitsland, maar ook daar blijft muziek zijn houvast. Hij speelt gitaar en schrijft een beetje wat liedjes. Maar thuis wacht een meisje op hem en hij zoekt naar een warm nest, zo lijkt het. Als hij dan ook weer in de VS is, sticht hij al snel een gezin en probeert als deur-tot-deur verkoper de eindjes aan elkaar te knopen. Maar in het weekend speelt hij gitaar, nog steeds.

Maar de muziek dan?

En dan gaat het toch te veel kriebelen. Johnny gaat met zijn band een plaat maken en dat slaat een beetje aan. Niet dat hij nu meteen een superster is, maar hij gaat op tournee, met mensen als Jerry Lee Lewis (zie de film Great Balls of Fire) en een jongen die Elvis heet. Onderweg is hij alleen, want natuurlijk gaan zijn vrouw en kinderen niet mee. Dat warme nest (voor zover dat er was) valt dus weg en maakt het makkelijker voor John om te veel te drinken, met vrouwelijke fans te feesten en om er een zooitje van te maken. Maar de muziek is er, altijd.

Hij komt tijdens dat circuit een jonge vrouw tegen. Als jongetje hoorde hij haar op de radio zingen met haar familie en hij vertelt haar dat hij groot fan is. Zij, June, is net gescheiden en in de jaren 50/60 van de vorige eeuw was dat voor een vrouw echt een doodzonde. Ze kent Johns reputatie en houdt hem op afstand. Maar er broeit iets. Als John eindelijk weer eens thuis is voor langere tijd, en hij is dat al best erg succesvol en bekend, barst de bom onder zijn familie.

Eind goed, al goed, toch?

Je kunt er natuurlijk de biografie van Johnny op na lezen. Dus ik denk dat je wel begrijpt dat ondanks alle narigheid in zijn leven, hij echt wel een mooie laatste periode heeft gehad. Maar dat er veel aan vooraf ging, is duidelijk. Uiteindelijk hebben die ervaringen hem ook inspiratie gegeven voor de geweldige muziek. Hij had begrip voor mensen die het verkeerde pad op gingen, soms door domme beslissingen en soms door domme pech. Luister maar eens naar zijn teksten, die soms wel over hele foute mannen gaat.

De film is een duidelijk en compact verhaal, met muziekale scenes die precies passen in de sfeer van wat de personages doormaken. Heel knap gedaan. John was ook heel blij dat Jaoquin Phoenix hem in de film neerzette en heeft de film ook nog gezien. Walk the Line is naast alles ook het verhaal van een grote liefde die uiteindelijk er toch is. Kijk het dan dus niet alleen als biopic, maar ook als liefdesverhaal en weet dat alles uiteindelijk echt wel goed komt.