Het was eind jaren 70, mijn moeder stond in de keuken en had melk nodig voor de aardappelpuree. Ze duwde me met een briefje van 5 gulden de deur uit en zei: ‘Ga jij even melk halen’. Ik was net 5 of 6 jaar oud. Dacht je dat ik daar blij mee was? Voor het eerst alleen naar de kleine lokale buurtsuper? Doodeng vond ik het. En over die eerste keer zonder ouders de deur uit gaan, daar gaat Old Enough! over.

Spannende reis

Het gegeven van de Japanse serie is zo simpel: volg de dreumessen als ze zonder volwassenen die toezicht houden op pad gaan. En juist omdat de kinderen gevolgd worden door een complete cameraploeg (wat ze zelf niet doorhebben) is het ontzettend veilig. Maar voor de kinderen is het wel een hele spannende reis, waarbij het huilen soms nader staat dan het lachen. Als de boodschap eenmaal gedaan is en de ouders weer in beeld zijn, zijn het wel kleine helden die triomferend vertellen over hun avontuur.

Meekijken met zo’n spannende reis is echt heerlijk. Ten eerste omdat je al weet dat het goed afloopt, hoe eng het kindje het ook vindt. Als kijker kun je je al verheugen op het moment dat de kleine boodschapper weer in de veilige armen van de ouders ligt. Is dat niet waar we stiekem allemaal naar verlangen: 100% zeker weten dat iets goed afloopt!? Dat maakt het niet saai, want het gaat ook over de obstakels die moeten worden overwonnen. Alleen met de bus gaan en de goede halte uitstappen; de juist winkel binnenlopen en dan ook nog durven vragen waar de noedels liggen. Het zijn dingen die voor de kinderen echt iets compleet nieuws zijn.

Mooie afgelegen dorpjes

Meestal speelt dit zich af in kleine en afgelegen dorpjes in Japan. Of, zo leek het naar mijn idee. Echt een plek waar alles op loopafstand ligt. De winkel. De markt. De groententuin van oma. Dat is ook heel leuk om te zien en zeker niet minder spannend. Natuurlijk wordt er ook alleen gefilmd bij mooi weer, dus alles ziet er zo gezellig uit. Je krijgt spontaan zin in een vakantie naar Japan.

En je beeldt je in dat het leven echt zo simpel is als de kinderen denken. Onbevangen staan ze te wachten bij het stoplicht tot ze over mogen steken. Of ze groeten onbekende mensen, vaak de cameraman die met een verborgen camera achter ze staat. En ondertussen luister je naar de voice-over in het Japans (en je leest de ondertiteling), die opmerkt dat het kind de verkeerde kant op loopt, of dat het lipje trilt omdat ze toch niet goed weten of ze die winkel wel in moeten. Gewoon leuk.

Herhaling op herhaling

Omdat het echt iedere keer hetzelfde is, kun je het beste genieten van deze serie door niet te veel afleveringen achter elkaar te zien. Zie het als een doos met de meest lekkere chocola: niet in één keer opeten. Ja, daar gaan weer een broer en zus op zoek naar de juiste weg naar opa en oma. Ja, daar staat weer een moeder te huilen als ze haar dochtertje met een ‘zware’ boodschappentas ziet terugkomen. Maar met de juiste dosering is het goed te doen. Je doet toch ook geen 8 scheppen suiker in je thee?

Kan dit in Nederland, vraag je je af. We laten onze kinderen redelijk vrij, toch? Buitenspelen is normaal, verantwoordelijkheid dragen ook. Toch zie ik hier steeds minder jonge kinderen alleen buitenspelen of zelf naar de winkel gaan. Terwijl het dus zo leuk kan zijn, als je even ‘volwassene’ mag spelen op een veilige manier. En het zou geen gewoonte moeten zijn, want kinderen moeten ook gewoon kind kunnen zijn. En goed verzorgd worden door je ouders, dat is ook fijn.