Er is geen musical die ik zo vaak gezien heb als Grease, denk ik. Het is een vrolijke film, simpel verhaal, liedjes die je zo mee-neuriet. Dat de ‘schoolkinderen’ er wel erg volwassen uitzien is geen obstakel. Het hoeft ook niet allemaal geloofwaardig te zijn: het is een musical! Mensen barsten spontaan uit in liedjes en dansjes!

Het Romantische Verhaal

In de opening zie je, onder zoete muziekklanken, twee jonge mensen over het strand rollen. Duidelijk een gevalletje van zomerliefde. Zij vraagt: ‘Zal ik je ooit nog zien?’ Hij zegt (liegend): ‘Natuurlijk!’ Normaal gesproken houdt het in het echte leven hier op. Zomerliefdes in je jonge jaren zijn vluchtig en eenmalig. Maar dit is een film en die moet wel met iets spannends komen. Dus wat zou er gebeuren als de jongen en het meisje op dezelfde school blijken te zitten?

Net als in The Breakfast Club wordt er erg gespeeld met kliekjes en groepjes. Jongens uit de ruige groep zullen nooit hun diepe gevoelens tonen voor keurige meisjes. Meisjes die niet keurig zijn, zijn altijd sletjes (in deze film-wereld). Dat idee werkt ook door in de finale van de film en daar kun je best een beetje je wenkbrauwen over ophalen. Hoever moet je gaan om te passen in een hokje? Maar veranderen voor de liefde van je leven is blijkbaar romantisch.

De Muziek in Grease

Het is een musical dus er zit ook veel muziek in. Naast de liedjes die voor de musical zijn geschreven, zitten er ook wat klassiekers in uit de jaren 50 van de vorige eeuw. Van die ouwe rock’n’roll nummers, waar je met je petticoat aan lekker op kan springen en draaien. Bij de dansnummers vind ik het altijd weer verrassend dat er geen ongelukken gebeuren, met al die zwaaiende armen en benen … Nee, dat is geen ouwe-wijven-ding: ik herinner me duidelijk avonden uit in dansgelegenheden of bij concerten waarbij vuisten onbedoeld in gezichten terecht kwamen en knieën soms ook wel eens iemand op een kwetsbare plek raakten. Misschien was ik gewoon niet zo gecoördineerd …

De verhalende liedjes, die door de personages gezongen worden, passen prima in de verhaallijn. Olivia Newton-John was een fantastische zangeres en haar uitvoering van Hopelessly Devoted is nog steeds een hoogtepunt, ook om lekker mee te zingen. John Travolta kon ook best aardig zingen, maar hij is een fantastische danser. Dat zag je ook al in Saturday Night Fever.

Nog steeds leuk of toch ouderwets

Ik vind het echt moeilijk in te schatten of de film nog steeds leuk is of dat voor het huidige (jonge) publiek dit enorm ouderwets overkomt. Ik keek zelf als tiener namelijk wel films die 40 jaar geleden uitkwamen, of langer geleden. Grease is een film uit 1978 en gaat dan ook nog eens over de periode 1950. Maar misschien is het juist die vrolijkheid, de kleuren en de upbeat muziek die het tijdloos maken. Voor een bepaald publiek is dit nog steeds leuk. Net zoals ik in de jaren 80 rustig films met Errol Flynn keek, Singin’ in the Rain kon meezingen en ik nog steeds weet wie Doris Day en Fred Astaire waren.

Zie het als een kans om even weg te dromen in een simpel verhaal, waar de zorgen en problemen van deze wereld even niet tellen. Er is niks mis mee, om jezelf er aan te herinneren dat er ooit een tienertijd was waarbij de grootste zorg was wie met wie uitging en wat je met je leven ging doen. Kijk en geniet.