Daenelia

Reviews films, series, boeken en games

Het superhelden-genre is populair, maar ook breder dan de Marvel en MC comic books verhalen. The Umbrella Academy is daar een voorbeeld van. In dit geval zijn de helden jonge mensen die bij elkaar zijn gebracht omdat ze allemaal iets bijzonders kunnen. Het leidt uiteindelijk tot een tijdreis-en-einde-van-de-wereld-verhaal waarbij humor en spanning aardig samenkomen. En omdat ik altijd wel fan ben van ensemble cast tv series, was ik ook aangenaam verrast door The Umbrella Academy.

Jonge mensen in een voorbestemde rol

De jonge hoofdpersonen in de tv serie zijn al bij elkaar sinds hun geboorte en zien elkaar ook als familie. Maar ze zijn allemaal geadopteerd door een excentrieke man die ervan overtuigd is dat zijn kinderen met bijzondere krachten de wereld gaan veranderen en/of redden. Het verhaal heeft veel weg van zogenaamde ‘coming of age’ verhalen, waarbij jonge mensen opgroeien en hun plek in de wereld vinden. Maar daarnaast zit er genoeg interessants in de serie om te vermaken, als je een beetje van wonderbaarlijke verhalen houdt.

Want valt het superhelden-genre nu onder fantasy of science fiction? Het is in ieder geval net iets buiten het normale alledaagse, waarbij je dus moet kunnen geloven dat de wereld in de tv serie ook echt kan bestaan. Mensen met superkrachten zouden heel saai kunnen zijn als de superkrachten niet een tikkeltje overdreven en ongeloofwaardig zijn. En toch moet het voor je gevoel kloppen. In The Umbrella Academy spelen ze heel erg met die grens. Ja, ik geloof dat één van de superhelden een poos alleen op de maan heeft gewoond. En ja, ik geloof ook best dat er een pratende chimpansee in die wereld leeft. En ik accepteer dat tijdreizen kan, volgens de regels die in die wereld worden nageleefd. Maar soms voelt het wel aan alsof het mooi uitkomt dat bepaalde krachten ineens het aankomende probleem oplossen.

Familiedrama

Uiteindelijk gaat het over een samengesteld gezin, waarbij de persoonlijkheden van de kinderen soms botsen en ze toch ook soms voor elkaar door het vuur gaan. De vaderfiguur is lichtelijk afwezig en veeleisend, de moeder is een warme persoonlijkheid maar toch ook niet helemaal in staat om de kinderen alles te geven. En de pratende chimpansee is eigenlijk de enige die echt om de kinderen lijkt te geven.

Wat ik erg leuk vond was dat elk personage wel iets aandoenlijks en iets irritants had. Zo is Klaus – hij kan geesten zien – soms best vervelend omdat hij alleen aan zichzelf denkt. En toch komt hij uiteindelijk voor zijn familie op en kun je een beetje zien dat zijn egoisme ook een soort van bescherming is omdat alle kinderen op de Umbrella Academy een niet-normale jeugd gehad hebben. En iedereen reageert daar anders op. Allison kan bijvoorbeeld de realiteit veranderen en dat doet ze eigenlijk nooit om er zelf beter van te worden. En toch verandert er iets in haar waardoor ze soms ook domme dingen doet. Doen we allemaal wel eens: tegen beter weten in.

Een leuke cast in The Umbrella Academy

Ook al vind je de personages misschien niet altijd even sympatiek (en dat is juist ook leuker om te zien dan een happy family), de acteurs zijn hartstikke leuk. Elliot Page speelt een interessante rol en er was ruimte om zijn transitie in het verhaal mee te nemen. En de jongste acteur speelt de rol van Number 5, die tegelijk ook de moeilijkste rol heeft. Daar was ik het meest van onder de indruk, omdat hij met zijn jonge leeftijd perfect die opgave aanpakt.

Uiteindelijk is het verhaal van ‘jonge mensen redden de wereld – op het nippertje’ misschien niet het meest origineel. En ja, ze blijven de wereld redden, seizoen na seizoen. Maar als dat het enige is wat je er uit haalt, dan mis je de nuances van de personages en hun banden met elkaar. Uiteindelijk is het leven vaak ook niet een bijzonder interessant verhaal. Maar het zijn de mensen om je heen die er smaak aan geven.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *