Horror vind ik geen leuk woord. Griezelig klinkt gewoon leuker (een beetje als ‘gezellig’). Halloween is uitgegroeid naar een dag waarop we blijkbaar willen griezelen van enge dingen. Geen idee hoe dat zo gegroeid is, maar het is altijd leuk om een excuus te hebben om films te kijken. Eerder gaf ik al tips voor minder enge films en nu duik ik dan in de diepe, donkere kelders van de écht enge films. Ik waarschuw je maar vast.

Klassiekers

Er zijn films die je gezien moet hebben, ook al zijn ze super-eng. Al zou je maar één griezelige film kijken in je hele leven, dan moet het denk ik wel The Shining zijn. Gebaseerd op een boek van Stephen King, die er zelf niet blij mee was. Maar het is wel een schitterende film die de grens tussen realiteit en waan verkent. En ja, er zit ook een bovennatuurlijk randje aan. Spoken, geesten en griezelige gebeurtenissen.

Een andere klassieker is Alien, met Sigourney Weaver (dat moet je er bij zeggen, want ze is een fantastische actrice). Deze science fiction horror is eng en het idee van een kleine groep mensen in een kleine ruimte gevangen werd daarna ook vaak herhaald (bijvoorbeeld in The Cube en Deep Blue Sea). Een groep ruimte-truckers komen een ruimte-monster tegen en vechten voor hun leven.

De film The Fly (de remake uit 1986) met Jeff Goldblum is een ‘slow burner’. Het begint met een wetenschapper die exprimenten uithaalt met een soort van teleport-machine: hij stapt in de ene machine en komt in de andere machine weer tevoorschijn. Maar dan gaat er iets mis met een vlieg. En dan gaat het langzaam steeds verder eng worden. Geen super-spooky-enge film, maar wel griezelig genoeg.

(Bonus: The Thing – ik zou deze bijna in de lijst hebben opgenomen, maar nu alleen als bonus. De hele cast bestaat uit mannen en dat maakt de film niet zo goed als bijvoorbeeld Alien, die redelijk hetzelfde idee volgt. Alien is ouder.)

Adrenaline, weinig dialoog

Sommige films hebben weinig dialoog en halen de spanning bijna puur uit de adrenaline die de scenes op het scherm uitlokken. Prey is zo’n film. Een prequel van de Predator films waarin een buitenaards monster wat niet te zien is jaagt op Native Americans. De geweldige Amber Midthunder (van o.a. Legion) speelt de hoofdrol en ze is steengoed.

in 28 Days Later begint de film met een man die wakker wordt in een ziekenhuiskamer. Hij is alleen en er is dus weinig dialoog nodig. Er is een epidemie, misschien wel een pandemie, geweest, dus dit is een film waarbij je de horror zelf ook een beetje herkent. Maar elke zombie-film voelt zo herkenbaar nu.

Stiekem geef ik nu twee tips: Grindhouse is een ode aan oude spannende films, die als double-bill werden aangeprezen. In deze double bill zijn Death Proof en Planet Terror te zien. De films zijn ook apart uitgekomen, waarbij Death Proof een langere versie kreeg. Deze film gaat over een seriemoordenaar die zijn auto gebruikt om mooie meisjes te vermoorden. Planet Terror gaat over alweer een zombie-epidemie, maar ook over een heldhaftige dame die haar been verliest en er een automatisch geweer voor terugkrijgt. Beide films zijn een beetje erg over de top, maar eigenlijk heerlijk om te zien, ondanks de griezelige gebeurtenissen.

(In Grindhouse krijg je ook nep-trailers te zien voor onder andere Machette en Hobo with a Shotgun. Beide films zijn later alsnog ook echt gemaakt.)

Psychologisch en het diepe griezelen

Nog een Stephen King verhaal: Misery. Een succesvolle schrijver krijgt een auto-ongeluk en wordt gered door zijn grootste fan. Zij komt er achter dat zijn nieuwste maniscript haar lievelingsboekenserie om zeep helpt en ze haalt hem over om toch een nieuwe verhaal te schrijven. Dat klinkt toch heel lief en bijna als het begin van een romcom? Nee, dat is het niet. De fan is een psychotische dame, de schrijver is aan haar zorg overgeleverd en ze zitten helemaal alleen in de bergen. Je vertrouwen in vreemden wordt op de proef gesteld.

De duivel lijkt bezit te nemen van een onschuldig jong meisje. Haar ouders vragen daarom The Excorcist. Deze priester zal de duivel uitbannen, is het idee. Ergens achter dit verhaal zit een echte duivelsuitdrijving en wetende dat die soms gebeurden omdat een jong meisje in de pubertijd kwam en niet meer naar haar ouders luistereden, maakt dit ook een dubbel-verhaal. De film gaat echter uit van een echte, tastbare duivel.

Interview with the Vampire is eigenlijk een prachtige film. Mooie locaties, prachtige kostuums en vampieren. Het gaat met name over een vampier met schuldgevoelens en een vampier met geen gevoelens. Want als je zo lang leeft dat je je menselijkheid vergeet, wat wordt je dan? Psychopatisch, blijkbaar.

Onverwacht eng, maar ook grappig

Shaun of the Dead is een zombie-romcom. Het begint heel simpel, met een man die door zijn vriendin gedumpt wordt. Terwijl hij plannen maakt om haar terug te winnen breekt er een mysterieuze ziekte uit. Desondanks zet hij zijn plannen door. Met veel humor! Maar langzaamaan wordt het wel een echt griezelige zombie-film.

Een schattig diertje wordt gekocht bij een mysterieuze koopmaan, die waarschuwt: geef geen eten na middernacht en boven alles, hou het diertje droog! Maar natuurlijk luistert niemand naar die waarschuwing en al snel zijn er overal Gremlins! Ook grappig, en misschien niet echt heel erg griezelig daardoor. En toch doen de Gremlins de meest vreselijke dingen.

Dan sluit ik af met The Lost Boys. Deze film is ook gemaakt als grappige enge film, zoals Shaun of the Dead. Maar toch zitten er ook wel griezelige momenten in. Tijdens een vakantie gaan twee broers elk een andere kant op. De oudste is er op uit om te feesten en een leuk meisje te vinden. De jongere broer sluit zich aan bij zonderlinge jongens die zichzelf vampierenjagers noemen. Natuurlijk zijn er ook echt vampieren in het vakantieplaatsje.