Films die over films gaan: hoe meta! Bowfinger is een goed voorbeeld en met Steve Martin in een van de hoofdrollen zit je wat humor betreft ook goed. Dit is een lekkere wegkijkfilm met voldoende plot om je aandacht er bij te houden. Geen lamme grapjes, maar ook weer niet zo ontzettend diep dat je er bijna niet om kan lachen. Een aanrader voor een luie zondagmiddag, of zo.

Hoe maak je een film?

Dat wordt misschien niet echt duidelijk in de film, maar je krijgt wel een idee over de werkwijze in Hollywood. In ieder geval eind jaren 90. Bobby Bowfinger is een regisseur en filmproducent. Hij heeft een fantastisch script dat hij wil verfilmen en hij weet ook precies welke filmset hij in de hoofdrol wil. Kit Ramsey, gespeeld door Eddie Murphy, is een nogal paranoide man. Maar daar krijgt hij hulp voor. Bobby kan met het magere budget niet het salaris betalen van Kit, dus bedenkt hij een plan waardoor hij stiekem Kit filmt om die scenes in de film op te nemen. Op een of andere manier overtuigd hij de rest van de acteurs er van dat dat Kits idee is.

De andere acteurs zijn best clichés: het jonge, aantrekkelijke meisje dat net in de grote stad is aangekomen; de actrice die al wat langer meedraait en maar wat graag in de schaduw van Kit wil staan; de accountant die liever scriptschrijver is. Maar de clichés werken. En ze zijn ook grappig én sympathiek. Dat moet ook wel, anders zou je de film al snel vervelend vinden.

Dubbelrol

Naast Steve Martin speelt ook Eddie Murphy, maar dan in een dubbele rol. Hij speelt zowel Kit als zijn look-a-like. Bobby heeft namelijk wel eens een scene nodig die hij niet zomaar met Kit kan filmen. Vaak met een beetje een stunt er in. Daar heeft hij die look-a-like voor nodig. Het is leuk, maar vooral knap, want Eddie Murphy speelt twee verschillende types, die je prima uit elkaar kan houden.

Verder heeft Robert Downey Jr. nog een rol en is ook Heather Graham in de film te zien. Terrence Stamp speelt een beetje de schurk in het verhaal en dat doet hij weer goed. In dat gedeelde van het verhaal zie je een beetje hoe cults zich richten op de onzekerheden van sterren van het witte doek. Je kunt vast wel een organisatie bedenken die daar in het echt bij past.

Bowfinger is ook een Feel Good film

Een Feel Good film is een film, voor mij, zonder al te veel complicaties die toch goed afloopt. Misschien niet zoals je verwacht, maar Bowfinger laat je wel achter met een fijn gevoel. Je kunt hierna rustig slapen. Er zit weinig aanstootgevends in, denk ik. Een mooi voorbeeld dat humor scherp en toch leuk kan zijn. Vergeet niet dat de film uit 1999 is, en dat sommige dialogen iets uitlichten waar we nu nog mee worstelen. Dat was de enige domper voor mij: we zijn geen steek opgeschoten in de afgelopen 20 jaar.

Maar het is een prima film om lekker op zondagmiddag op de bank te kijken. Met z’n tweetjes of met de kinderen (12+). Juist omdat er ook wat fysieke humor – slapstick – in zit, zou het vast wel blijven boeien. Laat je vooral verrassen!