Daenelia

Er is veel te zeggen over Saturday Night Fever. Dat het gebaseerd was op een verzinsel over disco-cultuur in New York. Dat het gedateerd is. Dat er geen aardige en ‘wholesome’ personages in zitten. Maar ondanks dat denk ik dat de film toch nog steeds iets te vertellen heeft. Dat niets is wat het lijkt en dat een oppervlakkig oordeel geen recht doet aan een film als deze.

Dansen in de discotheek

Als je de film moet omschrijven dan is het ‘jongensproblemen in de discotheek’. Eind jaren 70 was er een nieuw soort danscultuur aan het ontstaan. Discomuziek kwam ‘in’ en nachtclubs gingen met dansvloeren aan de slag om jongeren binnen te halen. Saturday Night Fever haalde inspiratie uit een artikel over deze nieuwe jeugdcultuur in New York. Achteraf bleek dat dat allemaal verzonnen was, dus dit is een kip en ei verhaal: zorgde deze film voor het succes van de disco-cultuur?

De hoofdpersoon in dit verhaal is Tony, die door John Travolta gespeeld wordt. Tony werkt door de week in een verf- en dhz-winkel en dat is het minst spannende baantje ooit. Maar elke vrijdagavond kan hij zijn geld uitgeven aan uitgaan. En dansen. Zijn vrienden hebben ook niet zo’n heel spannend leven en niemand heeft echt een veelbelovende toekomst in het vooruitzicht. Alle aandacht wordt gericht op de korte termijn. Tony voelt wel dat er misschien meer is in de wereld, en zeker als hij een jonge vrouw tegenkomt met een andere opleiding uit een ander milieu.

Leven voor het weekend

In het weekend voelt Tony zich de grote man. Hij danst de dansvloer op en is het middelpunt van de aandacht. Hij zoekt naar een goede partner voor de danscompetitie die in zijn discotheek gehouden gaat worden. Dat het voor Tony belangrijk is om ergens goed in te zijn komt ook omdat zijn ouders hem een beetje een zwart schaap vinden. Het is zijn oudere broer, die priester gaat worden, die hun gouden zoon is. De film gaat dan ook over je plek in de familie en in je vriendengroep. Is Tony thuis de jongste met het minste te zeggen, in zijn vriendengroep is hij de koning.

Het meest herkenbare in de film is denk ik nog steeds het gevoel dat je soms leeft van weekend naar weekend. Wat er in je werkweek gebeurt (als je jong bent) voelt niet zo belangrijk als wat er in je leven gebeurt in het weekend. Dat hangt samen met dat korte-termijndenken dat je op die leeftijd hebt.

De muziek in de film is grotendeels van de BeeGees en op een of andere manier klinkt dat nog steeds erg goed. Alleen al voor de muziek en de dansroutines is het een aanrader. Maar kijk ook naar de wat donkere thema’s die voorbij komen. Ik denk dat het nog steeds een mooie film is met een interessant verhaal.