Sommige films zijn gezellige wegkijkertjes en sommige films zijn Babe. Op het eerste gezicht is Babe een fijne familiefilm, met pratende dieren in een vrolijke kleurrijke wereld. Een perfecte feel good film voor bijvoorbeeld de feestdagen. Maar dan besef je in de eerste vijf minuten al dat het allemaal niet zo vrolijk is. Gelukkige kijken jongere oogjes er heel anders naar. Maar deze film kan je leven zomaar veranderen. Echt.

De boer en zijn big Babe

Het verhaal van de film is best simpel (en ook diep, maar daar kom ik op terug). Er is een biggetje dat van zijn familie wordt weggehaald en gewonnen wordt op een boerenmarkt door een boer. De boer ziet in het varkentje een fijne kerstmaaltijd. Het biggetje mist zijn moeder en wordt door de hond Fly – een schaapsherderhond – opgevangen. Zij heeft net pups gekregen en het biggetje, Babe dus, ziet niet dat hij anders is dan de pups in het nest. Babe wil net zo worden als Fly. Hij droomt er van om schapen te hoeden, net als de honden. Maar natuurlijk duurt het even voor de boer dat doorheeft. En dan mag Babe meedoen met een schaapherder-wedstrijd. Jippie! Een fijn einde van de film is in zicht!

Spoiler! En dat is ook echt zo: het loopt goed af. Maar Het gaat natuurlijk om de weg daarheen. Babe heeft heel veel te overwinnen voor hij schaapherder mag zijn. Hij laat zich niet vertellen wie hij moet zijn om geaccepteerd te worden. En ondanks alle tegenwerkingen vindt hij steeds oplossingen om toch te doen waar hij denkt voor geboren te zijn en dan ook nog op zijn eigen manier. Wat een moderne boodschap!

“Nature” of “Nurture”

De vraag is dan ook: is Babe een big omdat hij zo geboren is of is hij schaapsherdershond omdat hij bij de honden is opgegroeid? En klopt die vraag wel? Ligt je lotsbestemming vast of mag je altijd proberen om je uit je hokje te vechten? Babe lijkt er niet zoveel over na te denken. Hij weet gewoon dat hij graag, op zijn manier, met de schapen werkt. En juist zijn manier werkt ook beter bij de schapen. Er is een ongemakkelijke band tussen de honden en de schapen: het ontbreekt aan respect. En Babe is juist een heel respectvol biggetje. Is hij zo van nature of omdat hij opgegroeid is in een omgeving waar respect voor hem niet vanzelf kwam. (Zie je wel dat het diep is?)

Begrijp me niet verkeerd: het is ook gewoon een leuk verhaal waar kinderen lekker van kunnen genieten. Maar natuurlijk mag je als volwassene ook wel een beetje ongemakkelijk worden van de boodschap dat je misschien soms te snel een oordeel hebt over anderen. Vooroordelen, vooral. En misschien ook wel over jezelf! Babe straalt heel veel zelfvertrouwen uit en dat is heel leuk om te zien en om van te leren. Als een biggetje het kan, dan kan jij ook worden wie je graag wilt zijn.

Pratende dieren

Dan nog even de pratende dieren. Toen de film uitkwam, was dat best een knap effect. En nog werkt het heel goed. De monden bewegen namelijk ook echt alsof de dieren praten, en ik denk dat dat voor kinderen nog het leukste is. Het moet een heel werk zijn geweest om de dieren op de juiste momenten te filmen, om hun lichaamstaal en uitdrukking een beetje overeen te laten komen met hun tekst. Er zijn ook stand-ins gebruikt voor de moeilijkere scenes. De dieren die meewerkten zijn goed behandeld.

En ook leuk om te weten is dat de James Cromwell, de geweldige acteur die de boer speelde (en die voor Trekkies immer als Zefram Cochrane zal zijn) na de film door zijn tegenspeler die Babe speelde vegan is gaan eten: geen bacon meer! Als je zo door het werken met dieren een respect krijgt voor de waarde van het leven van een varken, dan is de boodschap ook wel overgekomen. Het staat iedereen natuurlijk vrij om te eten wat hij/zij wil, maar ook ik eet eigenlijk geen varkensvlees meer (dat deed ik al niet, hoor. Maar nu denk ik altijd aan dat varkentje…)