The Legend of Vox Machina is de volledige titel van de cartoonserie die we nu bijna helemaal gezien hebben. Het is een leuke zaterdagochtend tekenfilm, losjes gebaseerd op Dungeons & Dragons. Via YouTube kun je al een poosje kijken naar D&D sessies en een van de populairste is Critical Role. De spelers hiervan hadden de wens er een tekefilmaflevering van te maken en dat slaagde zo goed, dat het een hele serie werd. Drie seizoenen nu al. Waarom is dit zo leuk? En moet je van D&D houden om er iets aan te hebben?

Fantasy en Dungeons & Dragons

Het genre Fantasy bestaat al heel lang. Sommige noemen Tolkiens Lord of the Rings (In de Ban van de Ring) als een van de eerste fantasyboeken. Maar als je verder teruggaat zijn eigenlijk alle mythes wel fantasy. Reuzen, pratende dieren, half-mens/half-dier-wezens; we hebben het allemaal maar bedacht ter vermaak. Dungeons & Dragons werd bedacht in de jaren 70 van de vorige eeuw. Met een hoop regels bedacht je een personage dat samen met andere spelers’ personages in een verhaal terecht kwam van de Dungeon Master (DM). Je gooit een paar dobbelstenen en aan de hand daarvan bepaal je of iets lukt of niet. Dat is de simpele versie. Als je voldoende fantasie hebt, kun je er samen een heel leuk verhaal van maken.

Dat deden ook een aantal mensen onder leiding van DM Matthew Mercer. Daaruit kwamen zulke leuke verhalen dat ze er een tv serie van maakten. Elke speler (en voice actor/acteur) bracht een eigen personage mee. De DM zette de wereld in elkaar en gaf de personages uitdagingen. Het zou heel makkelijk zijn om je personage supersterk te maken, of hyperintelligent. Maar het mooie is dat de personages ook allemaal een zwakke plek hebben. Dat is soms grappig en soms pijnlijk. Bijvoorbeeld Percy, die heel slim is. Maar als hij een ingewikkeld plan bedenkt en dat moet uitleggen, wordt het of niet goed begrepen of het duurt te lang om uit te voeren.

Relaties onderling

Het mooie is dat al die losse personages onderling al relaties hebben. Je hebt de tweeling Vex en Vax. Twee half-elfen die niet zonder elkaar kunnen. En Grog en Pike: een grote barbaar en een kleine gnome (kabouter): een leuke vriendschap van twee uiterst verschillende personages. En door de afleveringen heen veranderen die relaties ook. Dat maakt het heel levendig en meer dan een groep onruststokers die alweer een avontuur beleven.

SPOILER WAARSCHUWING: Het is geen kinderserie. Echt niet. Niet alleen is het taalgebruik niet geschikt voor kids, maar de onderwerpen zijn heftig. Percy is zijn familie kwijt, Vex en Vax zijn door hun vader verstoten en de gevechten die de groep uitvoert zijn ook heftig en bloederig. Dit is ook een weergave van het spel D&D: ‘roll for initiative’, de uitspraak van de DM als je een gevecht aangaat, doet menig speler de rillingen over de rug lopen. (Of alleen bij mij?) Je personage moet zich dan verdedigen tegen draken, reuzen of zombies en het kan zo maar zijn dat je personage dat niet overleeft.

Vox Machina is goed vermaak

Maar is Vox Machina dan alleen leuk als je zelf D&D speelt? Ook niet-spelers kunnen de serie gewoon volgen. Het is niet als spel-sessie weergegeven, maar gewoon als een verhaal. Als je dus van avontuurlijke fantasy houdt en de humor kan waarderen, dan is het gewoon prima vermaak voor de zaterdagochtend. En je hebt 25 afleveringen om van te genieten! Wie weet inspireert het je wel om zelf eens in Dungeons & Dragons te duiken.

Maar het is dus geen kinderserie, het is niet iets om samen met jonge kinderen te kijken. De serie is, ondanks dat het een tekenfilm is, dus echt voor volwassenen. Dat vind je misschien vreemd, maar juist daarom zou je eens een aflevering kunnen kijken. Omdat cartoons gewoon heerlijk zijn om bij onderuit te zakken. Kom maar op met de zombies en draken en vampieren!