Daenelia

Onze ochtenden op werkdagen starten soms wat moeilijk op. Zelf ben ik pas echt wakker bij mijn tweede kopje koffie en we zijn allebei niet altijd vol energie om aan het werk te gaan. Ook al staan onze bureau’s vlak achter ons. Maar we hebben een manier gevonden om de ochtenden wat prettiger te maken. Dan kijken we een makkelijke sitcom. Malcolm in the Middle is dat, maar het is ook briljant. Maar waarom kijken we naar een familie-serie uit de 2000’s, terwijl we juist helemaal niet op die manier leven?

De relatie tussen broertjes

Het is toeval, maar wij (mijn gozer en ik) hebben allebei geen broers. Ik heb wel broer-en-zus-relaties geobserveerd, maar zelf had ik dus geen vervelende broertjes. Malcolm in the Middle laat ons zien hoe dat geweest was. En we lachen er wel om, maar zijn ook wel blij dat we niet zulke broertjes hebben als in de serie. (En dat we ook geen kinderen hebben die zo zijn …)

Malcolm is dus niet het middelste broertje: er zijn vier broers om mee te beginnen. De oudste woont niet thuis en is op een militaire academy. dan is er Reece, die niet zo heel slim is. En Dewey is de jongste, een beetje een vreemd jongetje. Malcolm zit tussen Reece en Dewey in. De drie broers zijn gek van hun oudere broer, omdat hij rebels is en zich niet aanpast. Daardoor doen de broertjes soms ook domme dingen. Ook Malcolm, die toch de slimste is, ontkomt er niet aan om die domme dingen te doen die alle kinderen wel eens doen. Als sitcom worden die verhalen natuurlijk oook overdreven en erg aangedikt. Zo stichten ze (per ongeluk) brand in iemand’s huis. En dat is dan grappig. Natuurlijk is dat in het echt niet om te lachen. Maar dit is tv, dus mogen we er om lachen.

Het begint met de ouders

Laten we het ook over de ouders hebben uit deze serie. Zij zijn Hal en Lois, feilbaar en grappig, maar vol liefde. Het is moeilijk om ouder te zijn! En een goede partner! En alle klusjes in huis doen! En dan ook nog 4 jongens hebben die hun leven net iets moeilijker maken. Er is een scene waarin Hal het cijferlijstje van Reece zijn rappory ziet en heel blij verrast is. Niet vanwege de cijfers, maar omdat Reece beter zijn best heeft gedaan de cijfers te vervalsen. Zoveel beter dan de laatste keer! Reece krijgt wel huisarrest. Maar alle vorm van verbetering is goed.

Dit is waar wij iets herkennen, in Lois en Hal. Wij, mijn gozer en ik, hebben aleen een kat en een hond, in plaats van kinderen. Lois en Hal proberen er ook maar iets van te maken. En an al die jaren zijn ze nog steeds verliefd op elkaar. Is het hun schuld dat hun zoontjes er zo aan toe zijn? Ik weet het niet. De ouders proberen wel een veilige omgeving te creëren. Ze komen altijd op voor hun kinderen, als een buitenstaander commentaar heeft. Maar het zijn de schattige korte scenes tussen Hal en Lois die ik het leukst vind. Hal zit naakt op de bank te wachten op Lois. Zij komt van haar werk en als ze hem ziet zegt ze dat de kinderen in 10 minuten thuis zijn. Hal ziet dat eerder als een uitdaging … Het is schattig.

2000 is niet zo lang geleden …

De meeste tv series die tien jaar, of twintig jaar, oud zijn, voelen stockoud aan. Friends bijvoorbeeld, met hoe Ross soms reageert (ook grappig, maar zo ouderwets). En ik denk dat Malcolm in the Middle nu ook niet op deze manier gemaakt zou kunnen worden. Neem de scene waarin Reece, een tiener, geld verdient door te stijldansen met oudere vrouwen. Het is opn het randje, maar er zit een zekere ‘cringe’ in. Het is toch grappig, vanwege de ‘cringe’. Sommige dingen zijn niet ok, maar kunnen toch grappig zijn. Of zijn grappig omdat het duidelijk niet ok is!

Er zijn 151 afleveringen om doorheen te gaan. En wij hebben ook redelijke gebinged door elke dag een aflevering te zien. We houden van de humor, de best ingewikkelde verhaallijnen en de slimme manier waarop het verhaal verteld wordt. In één aflevering telden we 5 losse verhaallijnen, wat briljant is in 22 minuten. Soms gaat het om een losse zin – ‘Niemand gaat meer naar het park sinds ze de lampen gemaakt hebben’- dat is al een kort verhaal op zich, als de ouders hun kinderen zoeken, die vast ergens waren waar de lol te beleven is, die je niet vind in een park met werkende straatlampen. Het is slim en je wordt verwacht mee te denken. Ik zal het jammer vinden als we aan het eind van deze serie zijn.