We hadden jaren geleden de eerste vijf seizoenen gezien en toen hielden we ermee op. Het werd wel erg saai: iedere keer kwam er een doodzieke patient het ziekenhuis in, Dr House en zijn team probeerden wat om ze beter te maken en dat lukte de eerste 3 keer niet en de vierde keer was het raak. De herhaling van die formule begon een beetje te vervelen en we lieten de serie liggen. Tot we zagen dat we via Prime Video de serie toch nog konden afkijken.

Je hoeft hem niet aardig te vinden

Gelukkig ligt de nadruk vaak op het personage van Dr House, die door Hugh Laurie gespeeld wordt. Er is niks leukers dan hem een nogal vervelende man te zien spelen, die je toch liever niet ziet falen. Ergens hoop je altijd dat hij toch te redden is van al zijn fouten. House is namelijk niet zo maar een vervelende dokter. Hij is verslaafd, denkt alleen aan zichzelf en wil door niemand geholpen worden. Maar weet je: je hoeft een personage ook niet aardig te vinden om van een tv serie te genieten.

Door House zijn gedrag ga je andere personages waarderen. Zijn beste vriend, Wilson, bijvoorbeeld: is hij nou een enorme goedzak die over zich heen laat lopen? Of is hij echt verbonden met House in vriendschap? En zijn team: allemaal slimme mensen en toch laat hij hen keer op keer voelen dat hij 100x slimmer is. Ik zag wel dat de andere personages groeiden en door de interacties met House betere mensen werden.

Het puzzeltje oplossen

Zoals ik al zei: de eerste seizoenen gaat het echt om het oplossen van het puzzeltje. Waar leidt de patient aan en hoe gaan ze hem/haar beter maken? Dat puzzeltje is niet waar het echt om gaat. Het gaat om de relaties die de patient heeft met de mensen om hen heen. Het gaat om hoe men met moeilijke tijden omgaat. Hoe reageer je als je denkt dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn?

En dat klinkt allemaal erg dramatisch. Soms is dat ook zo: ouders ontdekken dat hun kind tegen hen gelogen heeft, of een man ontdekt dat zijn vrouw een manipulatieve narciste is. Maar meestal zit er ook humor in. House is soms gewoon net een stout kind. Dat is natuurlijk vervelend voor de personages om hem heen, maar heel erg vermakelijk als je er van een afstandje naar kunt kijken.

Fijn om samen te kijken

Dit is een van de series die eigenlijk ver buiten onze interesse ligt. We kijken vaak science fiction and comedies, maar dit soort ziekenhuisdrama is eigenlijk niks voor ons. Toch is de serie erg leuk om samen te kijken, misschien zelfs als familie – met wat grotere kinderen dan. Je gaat raden of ze de diagnose nu goed hebben. Of wie er liegt. Of wat de reactie gaat zijn van House of zijn baas. En het is echt heerlijk om Hugh Laurie zijn gang te zien gaan.

Mocht je denken: waar ken ik hem dan van? Dan moet je denken aan Blackadder, A Bit of Fry & Laurie (met Stephen Fry), maar ook de live versie van 101 Dalmations. En dat zijn meestal komische rollen. Maar echt goede acteurs kunnen zowel diep dramatische rollen spelen, zoals een verslaafde arts, als hilarische idioten. Daarom was House uiteindelijk een serie die we wel helemaal tot het einde moesten zien. En het was het waard.