Stel je voor dat er een manier was om mensen te verkleinen. Dat zou veel problemen oplossen, toch? Minder ruimte nodig voor huizen, minder grondstoffen nodig, minder belasting voor de aarde! Briljante oplossing, jammer dat het niet kan. Daarom is het wel leuk om Downsizing te kijken. Als ik maar 12 centimeter groot zou zijn, dan kon ik in een poppenhuis wonen. In de film wordt het wel wat beter aangepakt. Er worden complete stadjes, à la Madurodam, uit de grond gestampt voor iedereen die zich wil laten ‘downsizen’.

SF als sociaal commentaar

Ohjee. Moeilijke header titel. Deze film is natuurlijk science fiction, want er bestaat geen techniek om mensen, of wat dan ook, te verkleinen. Het is dus een klassiek staaltje ‘Maar wat als …??’. Downsizing pakt daarnaast ook een probleem aan dat nu in Nederland erg actueel is: klein landje, weinig ruimte, woningtekort, koeienoverschot, noem maar op. Dan lijkt de oplossing die in Downsizing bedacht is ideaal. Want niet alleen kun je dan wél je droomhuis krijgen, je krijgt zelfs méér, omdat je als klein mensje van 12 cm met veel minder kan doen. Denk eens aan je kleine wasjes! Verkleinde mensen krijgen daardoor een beter leven dan ze in de ‘grote wereld’ zouden hebben. Yay!

Downsizing is a film about a fantasy technology to reduce people in size.

Wacht even. Ik zet je misschien op het verkeerde been en je denkt nu dat dit een optimistische film is over hoe we alle problemen kunnen oplossen. Nee. Natuurlijk niet. Want al verklein je mensen om problemen op te lossen: we blijven wel mensen, he. In de ideale, utopische kleine wereld, met de mooiste grote huizen, zijn er altijd mensen die toch nog ‘meer’ willen dan een ander. Uiteindelijk – spoiler – is dát het probleem wat we in de echte wereld moeten zien op te lossen. Zo. Eigenlijk zegt dat alles. Maar …

Grappige film met weinig scifi en ook weinig grappen

Ergens is de film komisch. Maar dan wordt het al snel minder grappig. En ik vind dat niet per sé erg. En hoewel het uitgangspunt puur science fiction is, zit er, behalve het idee, weinig science fiction elementen in. En ook dat vind ik niet erg. Daardoor is het juist een leukere film voor een breder publiek. Als je maar je stukje ongeloof kunt wegduwen en mee kunt denken in het idee dat dit zou kunnen gebeuren. En of je zelf een klein mensje zou willen worden. (En verklein je dan ook je hond of kat? Anders zou ik het niet doen, dus.)

Het begint natuurlijk ook al stiekem met dat mensen zich laten verkleinen omdat ze meer willen dan wat ze in de grote wereld hebben. Een groter huis, luxe spullen, meer te besteden aan eten en drinken – een glas champagne voor een klein mensje is natuurlijk sneller gevuld. Maar ook in een verkleinde wereld is er een beperking aan mogelijkheden. Als de hoofdpersoon er achter komt dat er toch ook armoede is in deze ideale wereld, heeft hij een keuze. Mensen helpen of voor zichzelf kiezen. Net als in de echte wereld. Hmm.

Hoopvol of niet

Ondanks alle negatieve kanten in de film, hield ik er toch een positief en hoopvol gevoel aan over. Misschien omdat ik ergens graag in dat poppenhuis wil wonen. Of misschien omdat ik toch nog wel geloof dat mensen er uiteindelijk voor kiezen om elkaar te helpen.

Downsizing heeft op IMDb niet zo’n heel erg hoge rating en ergens snap ik het wel. De trailers waren niet echt een goede weergave van de film. En omdat het aan de ene kant geen comedy is, en aan de andere kant geen actie scifi film, sluit het misschien niet aan op de verwachtingen bij de film. Toch is het echt een prima film om eens te kijken. Of je nu science fiction fan bent, of houdt van drama, en als je een beetje kunt lachen om wat donkere humor. En als je zelf al hoopvol bent over de toekomst, dan komt het wel goed.

(Ik kan me niet meer herinneren of er uberhaupt huisdieren verkleint konden worden. Maar dat is toch wel een eerste vereiste, toch? … Anders denkt mijn kat misschien dat ik een lekker hapje ben!)


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *