Ik weet niet precies meer wat het eerste boek was dat ik las van Neil Gaiman. Het kan best wel eens American Gods geweest zijn. Dat zat vol met mooie dialogen en een volledige wereld die mij meesleepte. Toch duurde het een poos voor ik na de boeken ook de comic serie The Sandman van Neil Gaiman begon te lezen. Ik hou namelijk best van comics. Maar ik dacht dat Gaiman geen ‘plaatjes’ nodig had om zijn schrijfsels bij te staan. Maar de serie comics is geweldig en de tekenaars leveren een mooie bijdrage. En toen wilden ze er een tv serie van maken. Ha.

Langverwacht

Er zijn veel pogingen gedaan om The Sandman op het grote of kleine scherm te krijgen. Het bleef steeds bij een idee of project, todat Netflix het aanpakte en er ook echt iets gebeurde. Het eerste seizoen is nu uit en ik ben er heel blij mee. We keken een aflevering per week en ik denk dat dat de beste manier is. Het lijkt me niet goed om een serie met zoveel details te bingen. Door de pauze van een week tussen de afleveringen konden we alles goed opnemen en er over nadenken. En we konden er ook langer over doen, ook belangrijk.

Het enige waar ik me een beetje zorgen om maakte, was dat er zoveel korte verhaaltjes in de comics waren. Als je al die verhaaltjes in een groter plot moet verweven, dan wordt het wel heel onoverzichtelijk. Maar in The Sandman, de serie, is dat heel goed gedaan. Er is een plot, waar de korte en kleine verhaaltjes mooi in- en uitspringen. Zelfs als je denkt dat het niets te maken heeft met de rest van het verhaal.

The Sandman: waar gaat het over?

In een wereld waar abstrace ideeën zoals dromen, dood, en verlangen rondlopen als gepersifoniseerde wezens, probeerde een sterfelijke tovenaar de dood gevangen te nemen. Maar hij deed het fout en kreeg Droom, ook wel Morpheus genaamd, te pakken. Droom wordt 100 jaar gevangen gehouden in een glazen fles, terwijl zijn dromenrijk het zonder hem moet stellen. Dat is niet gezond voor de stervelingen op aarde. Zij hebben dromen nodig. Uiteindelijk ontsnapt Droom, wel een beetje boos op zijn familie die hem niet hielp. Hij moet zijn gereedschap terugvinden, zodat hij weer zijn dromenrijk kan besturen. Dat is zijn eerste opdracht.

Dat is de bovenste laag van het verhaal, of het onderste, wat je wil. Op een ander niveau gaat het over een jonge vrouw die op zoek is naar haar jongere broertje. Zij en haar moeder waren het huis ontvlucht omdat de vader/echtgenoot een tiran was. Nu haar vader overleden is, is de jnge vrouw nog geen stap verder met haar zoektocht. Toch wil ze wat er is overgebleven van haar familie bij elkaar brengen. Daar bovenop komt nog dat ze een connectie heeft met Morpheus, wat gevaarlijk voor haar kan zijn.

Oh, het is een beetje vreemd. Maar wel goed.

The Sandman is een vreemde tv serie. Het is fantasy, maar niet met je standaard-elfjes en dwergen en draken. Hoewel er wel magische wezens zijn en etherische gebieden. Neil Gaiman heeft een mooie wereld gemaakt in de comicboeken en heeft er ook voor gezorgd dat dat goed over is gekomen in de tv serie. Je moet alleen wel je ‘dat geloof ik niet’ knopje even uitzetten. Er zijn genoeg haakjes maar de echte wereld zoals de jonge broer die bij zijn familie wordt weggehouden. Dat is makkelijk om te bevatten, omdat er helaas best veel mensen zijn die bijvoorbeeld een harde vechtscheiding van dichtbij of veraf hebben meegemaakt. Maar je moet wel kunnen geloven in de dromen van de jongen in de serie.

Okay, misschien is dit geen serie voor iedereen. Maar laat je verrassen. Eén van mijn tantes keek deze serie en dat had ik nooit verwacht. Dus geef het een kans. De kwaliteit is goed, de dialogen zijn soms erg natuurlijk én Stephen Fry speelt een rol in de serie. Wat wil je nog meer? The Sandman is zeker een van mijn favoriete tv series van dit moment. Nu nog kijken of iemand American Gods gaat oppakken om die tv serie af te maken.