De film The Power of the Dog is gebaseerd op een boek en het is een late western film. Ik hou van westerns en ik hou van films die gebaseerd zijn op boeken. Dus ik keek deze film met vrij hoge verwachtingen, maar ook sceptisch of het goed zou zijn. Ik ben een terughoudende bewonderaar van Benedict Cumberbatch, want soms is hij gewoon te goed. En voor deze film had hij zich echt in zijn personage vastgebeten. Het was een film die niet makkelijk wegkeek, maar het was het wel de moeite waard. Let op: er kunnen kleine spoilers zijn.

Vervelende personages

Voor sommige mensen moet een goeie film (of boek) personages hebben die ze leuk en aardig vinden. The Power of the Dog heeft echt nare mensen in het verhaal. Misschien dat je wel een manier vindt om met iemand mee te leven, maar alle personages hebben hun foute kanten. De film speelt in 1925, in de laatste periode van het oude ‘wilde westen’, dat al jaren minder wil was geworden. Er zijn cowboys, vee dat van A naar B moet en iedereen staat eigenlijk in de overlevingsstand. Er is nog niet zoveel ruimte om aardig en beschaafd te zijn. Die ruimte wordt door de modernere tijd wel steeds groter. Maar het is ook een economisch stressvolle tijd. Als je liever films ziet met aardige mensen die leuke en lieve dingen doen, dan is dit een film waar je net iets harder voor moet werken.

Okay, wie spelen er in dit verhaal? Phil Burbank, de charismatische rancher-boer is het type cowboy dat de koeien bijeendrijft, zonder blikken of blozen dieren doodmaakt en ook nog eens weinig gebruik maakt van het luxe bad dat ze thuis hebben. Hij heeft een moeilijke relatie met zijn broer George. En George heeft net een nieuwe echtgenote, die ook een zoon heeft uit haar vorige huwelijk. Phil is niet erg aardig tegen zijn schoonzus en haar zoon. Schoonzus is volgens hem alleen uit op geld en de zoon Peter is erg intellectueel en zwak, denkt hij. Phil wil de jongen wel wat stoerder maken. Waarom Phil dat wil lijkt een willekeurige beslissing. Of hij de jongeman echt aardig vindt of een andere reden heeft, dat bepaal je zelf als kijker. Je voelt bijna medelijden met Peter, als je ondertussen al niet ziet dat Peter bij lange na niet het nerdy, stille, zwakke slachtoffer is. Op dat punt wist ik niet of ik banger was voor Phil of voor Peter …

The Power of the Dog is het langzame tempo waard

Behalve personages die je waarschijnlijk niet aardig vindt wordt het verhaal ook op een langzaam tempo verteld. Ik denk dat dat deels komt omdat het landschap bijna een personage is, dat veel aandacht krijgt: mooie opnames van dorre weggetjes, bergen en leegte. Deze mooie plaatjes vertragen de film af en toe. Als kijker moest ik hard werken om mijn aandacht erbij te houden en de scenes een plek te geven in het verhaal. In andere film is bijvoorbeeld veel dialoog met uitleg wat iemand denkt of gedaan heeft. Maar in The Power of the Dog is dat minder. Van Phil krijg je halve anecdotes en hints naar zijn geschiedenis en je kunt daar best veel uithalen. Hoe werd hij de ruige cowboy die hij nu is? En waar niet een lekker luxe bad maar wel plezier halen uit het spelen van muziek?

En Peter, dan. Je maakt de luie aanname in het begin dat hij een stereotype is, een mama’s kindje, opgegroeid zonder sterke vader en helemaal vergroeid met zijn moeder’s rokken en niet in staat de harde wereld aan te kunnen. Maar het is niet zo zwart-wit. Hij houdt wel veel van zijn moeder en wil alleen het beste voor haar, want hij houdt van haar en zij van hem. Maar langzaam zie je wie hij echt is, met elke scene tussen hem en Phil of met zijn moeder. En zijn daden als hij alleen is laten duidelijk zien hoe zijn hersens werken. Het is harder werken om alles uit te puzzelen, meer dan in andere films, maar het is dus ook echt belonend als je het volledige plaatje ziet van wat er aan de hand is.

Geen hond in de film, eigenlijk

Ik wil nog wel even aanstippen dat er geen echte hond in de film voorkomt. Je zou het misschien verwachten, maar de titel van de film wordt aan het einde wel verklaart. Had je de hoop dat er een schattig pupje of een sluwe stoere hond met de cowboys: nee.

Als je van puzzels houdt en door een film kunt komen ook als je de personages niet aardig vindt en daarnaast ook bereidt bent actief mee te denken: dan moet je The Power of the Dog echt proberen. De acteurs zijn geweldig, het landschap is prachtig en het verhaal wordt ook mooi afgerond. Of zo afgerond als het kan. Ik heb er van genoten. Ik raad je aan een lange avond te prikken, misschien met iemand anders erbij, even vergeten dat het een western is en laat het over je heen komen. Vergeet niet de popcorn of wat voor jou een filmavond compleet maakt.