Aretha Franklin was de ‘Queen of Soul’ en het is meer dan verdiend dat haar verhaal verteld wordt in een film. Maar Respect voelt toch een beetje dunnetjes aan, met te weinig details. Ik genoot van de film vanwege de muziek. Maar ik kreeg niet het idee dat ik haar levensverhaal nou echt te zien kreeg. Waarom voelde dat zo? Ik zal wel een beetje spoileren, maar als je naar de wiki pagina over Aretha Franklin gaat krijg je ook het hele verhaal te zien.
Muziek is geweldig
Een van de redenen dat ik graag biopics kijk over muziekanten en zangers is omdat ik van muziek hou. Mijn favourieten zijn onder andere Ray, Walk the Line, What’s Love Got To Do With It, Rocket Man, Bohemian Rhapsody, Judy, Straigh Outta Comptom, Ma Rainey’s Black Bottom, La Vie En Rose, La Bamba, Amadeus, 8 Mile … Okay, dat is genoeg. Ik heb er veel gezien. In de levens van muziekanten en zangers zit vaak heel wat drama. Scenarioschrijvers leggen dan ook vaak de nadruk op alle obstakels die iemand heeft overwonnen. Je weet dat het fictie is, maar je krijgt toch altijd een beetje een indruk welke gebeurtenissen iemand gevormd heeft. Het is een delicate balans tussen waarheid en fantasie, waarbij vermaak natuurlijk belangrijker is dan het echte verhaal.
Respect begint met Aretha’s luegd. Ze houdt van zingen, haar moeder en vader en van haar zussen. Op feestjes van haar vader mag ze laat op de avond uit bed om geweldig te zingen, zodat de gasten vermaakt worden. En dat vindt ze geweldig: ze houdt van optrede. Ik denk dat ze gezien wilde worden. Maar er zitten donkere kanten aan haar jeugd. Er is sprake van misbruik. Haar moeder overlijdt en dat verandert alles voor Aretha. Dat begin van de film geeft de beste indruk van wie zij is: je weet waar Ree vandaan komt.
Respect heeft te weinig diepte
Maar omdat Aretha enorm nederig is en best wel stil en teruggetrokken, is ze in de rest van de film veel minder aanwezig. Het is alsof dingen haar gebeuren in plaats van dat zij de aandrijver is van haar verhaal. De enige keer dat je het idee krijgt dat ze er echt is, is als ze muziek schrijft of songs opneemt. Dan wordt ze die sterke vrouw die opkomt voor waar ze voor staat. Maar in zakelijke meetings of als ze bij familie is, verdwijnt ze een beetje naar de achtergrond. Misschien was dat wel een bewuste keuze om haar zo neer te zetten in Respect. Het voelt alleen – ik weet ’t niet – het was niet wat ik verwachtte.
Als ik de film vergelijk met andere biopics van artiesten, dan zie ik aardig wat overeenkomsten. Vanwege de tijd waarin ze opgroeit zijn mannen steeds de stoorzender die haar wel even zullen sturen; ze heeft problemen met alcoholmisbruik; er wordt van haar succes geprofiteerd en ze bokst op tegen racisme. Als je Lady Sings The Blues (Billie Holiday) of What’s Love Got To Do With It? (Tina Turner) kijkt, dan zie je eenzelfde verhaal. Maar bij de film over Tina Turner had ik meer het idee ook echt iets te weten te komen over haar leven en hoe ze gekomen is waar ze uiteindelijk was. Aretha blijft een beetje een mysterie in Respect. De muziek is goed. Maar of ik Aretha nou beter begrijp als persoon …
De geschiedenis bepaalt
Als een historische film is Respect wel interessant. Aretha en haar familie hadden banden met de civil rights movement, die de rechten van minderheden in de VS verdedigde. Ze waren vrienden van Dr. Martin Luther King en erg actief in hun kerkgemeenschap. Er was in die tijd nog steeds weinig vrijheid en respect. Racisme voerde ondanks vooruitgang nog de boventoon. Als je naar Aretha kijkt als een zwarte vrouw die vechtte voor haar rechten en voor het respect dat elk mens toekomt, dan is dat een verhaal wat wel waar overkomt. Daarnaast was het in die tijd nog niet helemaal geaccepteerd dat een vrouw haar eigen leven bepaalde. Hoe zij zich in die tijd staande hield, terwijl men haar vooral naar de achtergrond wilde drukken, is indrukwekkend. En ook een reden misschien dat ze in de rest van de film zo afwezig lijkt. Haar strijd was stilletjes, blijkbaar. Het is interessant hoe de periode waarin ze leefde haar leven beinvloedde. Natuurlijk.
Respect is niet de beste biopic film die ik gezien heb. Maar het is een film die consistent genoeg is en je voldoende vertelt om de muziek te begrijpen en hoe Aretha uiteindelijk haar kracht vond. Als stem van de civil rights movement is ze misschien niet zo sterk en aanwezig als Nina Simone. En als artiest is ze misschien niet zo veelzijdig als Tina Turner. Maar ik geef ook toe dat ik van een andere generatie ben en daarom misschien anders tegen Aretha Franklin aankijk. Ik ken haar songs natuurlijk en vind ze geweldig, ook al is het nu allemaal wat verouderd. Ze had een geweldige stem en wist hoe ze een mooi optreden kon neerzetten. Ik had alleen gehoopt op iets meer, een sprankje van haar innerlijk. Hoe dan ook, ik heb genoeg van de film genoten om te zeggen dat het de moeite waard is om de film te kijken.
Geef een reactie